ترجمه تخصصی اقتصاد خرد و کلان

در نظریه اقتصاد خُرد، عملکرد تولید از نظر حداکثر خروجی که می تواند از یک نهاده خاص، با توجه به فناوری موجود در شرکت تولید شود، تعریف می گردد (باتس، 1992). اصطلاح راندمان اقتصادی به این معنی است که منابع در چنین شیوه ای به منظور تولید حداکثر خروجی احتمالی با یک نهاده معین مورد استفاده قرار می گیرند. در صنعت بیمه، کارایی اشاره به توانایی یک شرکت بیمه به منظور تولید مجموعه خاصی از خروجی ها (مانند حق بیمه یا سود سرمایه گذاری) از طریق استفاده از مجموعه خاصی از ورودی ها مانند سرمایه و نیروی کاری دارد. به طور خاص، بیمه دارای دو بُعد اصلی کسب و کار می باشد، طرف بیمه و طرف سرمایه گذار. از طرف بیمه، خروجی یا خدمات ارائه شده توسط بیمه شامل طیفی از فعالیت های یک بیمه گذار و تلاش آن ها به منظور ریسک کردن می باشد، چون حق بیمه منعکس کننده ی توانایی بیمه گذار در بازاریابی محصول، انتخاب مشتری و پذیرش انجام ریسک می باشد و برای طرف سرمایه گذار، سود سرمایه گذاری شامل فعالیت های سرمایه گذاری توسط بیمه گر می باشد. ورودی بیانگر منابعی بوده که بیمه گذار به منظور انجام عملیات خود مانند نیروی کاری، مواد و سرمایه به کار می گیرند. بنابراین، کارایی بیمه گذار نیز می تواند به عنوان توانایی بیمه گر به منظور تولید خروجی ها از مجموعه ای از نهاده های آن ها تفسیر گردد. شرکت بیمه در صورتی که بتواند استفاده از منابع خود را بدون کاهش خروجی، کاهش دهد، به لحاظ فنی کارآمد خواهد بود که وضعیت فعلی فناوری تولید (1) در صنعت به این گونه می باشد (دیاکون، 2001). به عبارت دیگر، بیمه گذار از مقادیر بهینه ای استفاده کرده و ترکیبی از نهاده ها را به منظور تولید سطوح خروجی مشخصی به کار می گیرد و هر گونه کاهش در نهاده ها باعث کاهش تولید می گردد.

ثبت سفارش ترجمه تخصصی

بهره وری اقتصادی شامل بهره وری فنی و بهره وری تخصیصی می باشد (فارل، 1957) که کارایی فنی به معنی توانایی یک سازمان و یا یک واحد تصمیم گیری به منظور دستیابی به حداکثر مقدار تولید با استفاده از نهاده های موجود بوده و اندازه گیری کارایی فنی معمولا به عنوان حداکثر کاهش همه ی نهاده ها تعریف شده که امکان تولید مداوم همان محصولات را فراهم می آورد. کارایی تخصیصی اشاره به ظرفیت واحد تولید به منظور مخلوط کردن نسبت های بهینه ای از نهاده ها و محصولات مناسب با قیمت فعلی آن ها در بازار می باشد. بنابراین، کارایی اقتصادی اشاره به ترکیبی از هر دوی کارایی فنی و کارایی تخصیصی دارد. بنابراین، شرکت نمی تواند دارای کارایی اقتصادی 100 درصدی باشد، مگر این که کارایی تخصیصی و فنی 100 درصدی وجود داشته باشد (جارایا و بوری، 2012).

دو روش به منظور محاسبه ی شاخص های کارایی وجود دارد، روش اول، رویکرد ورودی محور بوده که تولید نهاده های مورد استفاده را تا پایین ترین سطح احتمالی به حداقل می رساند، در حالی که سطح تولید ثابت می ماند. رویکرد دیگر، رویکرد خروجی محور است که سطح تولید را تا بالاترین سطح ممکن افزایش می دهد، در حالی که سطح نهاده ثابت باقی می ماند. دو رویکرد می تواند به منظور تولید عملکرد تحت فرضیه ثابت (CRS) و یا بازده های متغیر به مقیاس (VRS) مشخص گردد (فلینگ و لوهنن، 2010).

کارایی توسط مقایسه شرکت های با بهترین عملکرد با کارایی ارائه شده توسط کارامدترین شرکت ها در صنعت برآورد می گردد (فارل، 1957). منابع دو رویکرد اصلی را به منظور برآورد این مرزها تشخیص می دهند: رویکرد پارامتریک و رویکرد غیرپارامتریک. رویکرد پارامتریک نیازمند تعیین کل عملکرد تولید، هزینه و سود و برخی فرضیات درباره اصطلاح خطا می باشد. از طرف دیگر، رویکرد غیرپارامتریک هیچ فرم عملکردی خاصی را برای ارزیابی کارایی در نظر نمی گیرد، بنابراین، اصطلاح خطا را نیز به حساب نمی آورد. گسترده ترین رویکرد غیرپارامتریک یا ریاضیاتی مورد استفاده، DEA معرفی شده توسط چارنرز و همکاران (1978) می باشد. DEA یک رویکرد غیرپارامتریک بوده که تکنیک برنامه ریزی خطی را به منظور ساخت یک مرز کارامد که همه ی ترکیب بین نهاده ها و تولیدات شرکت ها در نمونه را پوشش می دهد، به کار می گیرد. ترکیب کارامد نهاده ها و محصولات اهمیت بالایی داشته، در حالی که ترکیب ناکارامد اهمیت کمتری دارد.

هدف این مدل، برآورد تولید DMUs بوده که از نهاده های مشابه در فرایند تولید استفاده می کند. راندمان نسبی هر واحد به منظور مقایسه اندازه گیری شده و نمره راندمان معمولا بین صفر و یک استاندارد سازی می گردد، که کارامدترین شرکت نمره 1 را دریافت می کنند. تفاوت بین مقدار تعیین شده شرکت و مقدار 1 می تواند به عنوان پتانسیل پیشرفت شرکت از نظر کارایی تفسیر شود (دیاکون و همکاران، 2002).

کارایی هر نهاد اقتصادی از طریق حداکثر نسبت توزین شده ی محصولات به نسبت توزین شده ی نهاده ها به دست آید، به شرطی که نسبت های نهادهای مشابه کمتر و یا برابر با 1 باشد (چارنز و همکاران، 1978).

این مدل معمولا به شرح زیر می باشد (4):

که:

S تعداد خروجی، U: وزن خروجی،  r Y مقدار r تولید شده توسط DMUs، m تعداد نهاده، Vi وزن نهاده i و X مقدار خروجی مورد استفاده توسط DMUs می باشد.

دو نوع DEA یعنی CRS و VRS وجود دارد. مدل اول توسط چارنز و همکاران (1978) معرفی شده و DEA-OCR نام دارد. این مدل هنگامی که نهاده ها در مقیاس بهینه تولید خود عمل می کنند، مناسب می باشد، که در این صورت تولیدات متناسب با افزایش مقدار نهاده ها افزایش می یابد. منحنی احتمالات تولید می تواند تحت این فرضیه تعیین گردد و نمرات کارایی فنی به عنوان کارایی فنی کل شناخته می شود.

مدل دوم توسط بانکر و همکاران (1984) توسعه یافته و DEA-BCC نام دارد. بسیاری از عوامل مانند رقابت ناقص و برخی محدودیت های مالی و غیره باعث شده تا نهادها در سطح بهینه ی خود کار نکنند. بنابراین، مدل DEA-OCR ممکن است نسبت نادرستی از کارایی فنی نهادها ارائه کند. در این مدل، کارایی فنی به کارایی فنی خالص و کارایی مقیاس تجزیه می شود.

اندازه گیری کارایی بخش بیمه در سال های اخیر به میزان قابل زیادی مورد توجه قرار گرفته است، به طور ی که تحقیقات تجربی بر روی موضوعات مختلف مربوط به کارایی تجارت بیمه صورت گرفته است. یک مطالعه توسط فیشر و همکاران (1993) ارائه شده که شامل 84 شرکت بیمه عمر و 243 شرکت بیمه غیرعمر در فرانسه در طول دوره 1984 تا 1989 می باشد. با استفاده از هر دو رویکرد پارامتریک و غیرپارامتریک، محققان مشاهده کردند که تنوع گسترده ای در سطوح کارایی نسبی بین شرکت ها و یک ارتباط بین اندازه، مالکیت، توزیع، بیمه مجدد و نسبت ادعاهای شرکت و کارایی آن ها وجود دارد.

به منظور آنالیز کارایی فنی 94 شرکت بیمه در حال کار در بازار بیمه ایتالیایی در دوره 1993 – 1985 با استفاده از مدل DEA، کومینس و همکاران (1996) پی بردند که سطح کارایی در طول دوره مطالعه با وجود بهره وری پایین در همان دوره، ثابت باقی ماند. مطالعه ی بازار آمریکا توسط کومینس و همکاران (1999) که بر روی شرکت های بیمه عمر در طول سال های 1933 – 1988 متمرکز بودند، نشان داد که کارایی شرکت های بیمه در مقایسه با شرکت های دیگر در دیگر بخش های مالی نسبتا پایین بوده و تفاوت معنی داری در کارایی میان این شرکت ها وجود دارد.

دیاکون (2001) کارایی شرکت های بیمه غیرعمر در انگلیس را مورد بررسی قرار دادند و با همتایان آن ها در اتحادیه اروپا مقایسه کردند. این مطالعه شامل 431 شرکت در شش کشور اروپایی بود. نتایج نشان داد که کارایی شرکت های بیمه در حال کار در انگلیس، متوسط بوده و این توانایی را دارند که به یکی از کارامدترین شرکت ها در اتحادیه اروپا تبدیل شوند. در مطالعه صورت گرفته توسط دیاکون و همکارانش (2002) که شامل 450 شرکت بیمه عمر در 15 شرکت اروپایی بود، هدف شناسایی بهترین شرکت و اندازه گیری عملکرد شرکت های دیگر بود، در این مطالعه پی برده شد که تفاوت های قابل توجهی در سطح کارایی بین کشورها وجود دارد. علاوه بر این، کاهش در متوسط سطح کارایی فنی در طول دوره مطالعه نیز وجود داشت. همچنین، با استفاده از رگرسیون توبیت پی بردند که شرکت های دوجانبه دارای سطوح بالاتری از کارایی نسبت به شرکت های بورس بوده و کارامدترین بیمه گذار آن هایی هستند که در بخش های ویژه بازار تخصص دارند و نسبت های توان پرداخت تعهدات مرتبط با سطح بالاتر کارایی فنی می باشد.

هاردویک و همکاران (2004) 50 شرکت بیمه عمر در اشکال مختلف سازمانی را به منظور بررسی ارتباط بین دولت مشارکتی و کارایی بررسی کردند و پی بردند که کارایی شرکت ها با افزایش تعداد هیئت مدیره افزایش می یابد.

بورگز و همکارانش (2008) از مدل DEA به منظور ارزیابی عملکرد شرکت های بیمه عمر یونانی در طول سال های 2003 – 1994 استفاده کردند و پی بردند که شرکت های بزرگ و معتبر بیمه عمر و همچنین شرکت های درگیر در ادغام و خرید، کارایی بالاتری دارند. در اردن، آجلونی و توباشات (2010) 22 شرکت بیمه ذکر شده در بازار بورس اَمان را با استفاده از DEA در طول دوره 2016 – 2000 مورد مطالعه قرار دادند و بهبود کارایی شرکت ها را در طول دوره مطالعه مشاهده کردند که کارای شرکت های بیمه عمر و غیر عمر تقریبا نزدیک به هم بود.

3. داده ها و روش مطالعه

در این مطالعه از یک پنل داده برای 22 تا از 24 شرکت بیمه در حال کار در اردن در طی سال های 2016 – 2000 استفاده شد. دو شرکت به دلیل در دسترس نبودن اطلاعات مربوط به کل دوره مطالعه، از این مطالعه کنار گذاشته شدند. داده ها از صورت حساب های مالی سالانه شرکت های بیمه جمع آوری گردید.

در بیمه، سه نهاده اصلی وجود وجود دارد: کسب و کار، سرمایه و خدمات کسب و کار و سه رویکرد اصلی برای اندازه گیری تولیدات صنعت بیمه وجود دارد: رویکرد دارایی یا واسطه گری، رویکرد کاربر – هزینه و رویکرد ارزش افزوده.

رویکرد ارزش افزوده بر اهمیت تولیدات، در صورت تاثیر ارزش افزوده قابل توجه مبتنی بر تخصیص هزینه عملیاتی تاکید دارد. این رویکرد پرکاربردترین رویکرد مورد استفاده برای مطالعه کارایی شرکت های بیمه می باشد (کومینس و وایس، 2000)/ این رویکرد فرض بر این دارد که بیمه گذر سه نوع خدمات اصلی را از طریق ریسک کردن ارائه می کند، خدمات مالی واقعی مربوط به خسارات بیمه و واسطه گر توسط جمع آوری وجود و سرمایه گذاری آن ها تامین می شود.

بیمه گذاران ارزش افزوده را توسط انجام ریسک، جمع آوری ح بیمه از سیاستگذاران و توزیع مجدد اکثر این حق بیمه به مشتریانی که متحمل خسارت شده اند، خلق می کنند. آن ها ریسک مشتریان خود را با نگه داشتن سرمایه به منظور کاهش خسارات غیرمنتظره، کاهش می دهند. خدمت دوم، خدمات مالی واقعی مربوط به خسارات بیمه شده می باشد، این امر به این معنی است که بیمه گذار ارزش افزوده را برای سیاست گذاران خود توسط ارائه ی خدمات واقعی مانند برنامه ریزی مالی (عمر) و طراحی برنامه های پوششی (غیرعمر) ایجاد می کند. خدمت سوم، واسطه گری است که بیمه گذار ارزش افزوده را توسط عمل به عنوان واسطه گرهای مالی که دارایی های خود را سرمایه گذاری کرده اند ، ایجاد می کنند.

نتایج DEA به متغیرهای مورد استفاده (نهاده ها و خروجی ها) حساس بوده و انتخاب روش و متغیرها تاثیر مهمی بر اندازه گیری و آنالیز کارایی دارد. متغیرهای زیر در اندازه گیری کارایی توسط DEA مورد استفاده قرار می گیرد (دیاکون، 2001، یانگ، 2006، ال حسن و همکاران، 2015، جالیودی و باکایر، 2019):

• نهاده ها: کل هزینه عملیاتی، بدهی و حقوق صاحبان و کل شروط فنی.
• خروجی ها: حق بیمه خالص و درآمد سرمایه گذاری ها

جزئیات مربوط به متغیرهای نهاده و خروجی در جدول 1 ارائه شده است. به دلیل محدودیت های زیادی که مانع از فعالیت شرکت های در حال کار در مقیاس بهینه تولید آن ها می گردد و تولید مرزی که باعث افزایش بازدهی در سطوح نهاده های پایین و کاهش بازدهی در سطوح نهاده بالا می گردد، مدل DEA با VRS به منظور ارزیابی سطح کارایی شرکت های بیمه در اردن مورد استفاده قرار می گیرد. همانطور که در زیر مشاهده می کنید:

که Xij ماتریکس نهاده، Yrj ماتریکس خروجی، λ بردار متغیرهای وزن، Z محدودیت مقیاس و ө نشان دهنده ی کارایی فنی DMUs است که بین صفر و یک قرار دارد.

4. آنالیز داده و یافته ها

نتایج آنالیز DEA

جدول II متوسط کارایی فنی در هر سال را برای شرکت های بیمه در اردن در طول سال های 2016 – 2000 نشان می دهد. نتایج آنالیز DEA به طور کلی نشان می دهد که در طول دوره مطالعه، توسعه جزئی در کارایی فنی شرکت های بیمه اردنی رخ داده که 89 درصد در سال 2000 بوده و در سال 2016 به 5/92 درصد رسید. سال 2012 شاهد بالاترین سطح کارایی شرکت های بیمه بودیم که 94 درصد بود، در حالی که پایین ترین سطح کارایی این شرکت ها در سال 2001 و برابر با 1/80 درصد بود.

جدول Ill نشان داد که DMU-1 به بالاترین سطح کارایی 100 درصدی رسیده است و این میزان کارایی معیاری برای شرکت های دیگر می باشد. مجموع 12 شرکت دارای متوسط کارایی بیش از 90 درصدی در طول دوره مطالعه بودند، در حالی که 5 شرکت با متوسط کارایی 90 – 80 درصد وجود داشتند، کارایی 4 شرکت کمتر از 80 درصد بود و پایین ترین میزان کارایی شرکت در سطح 5/72 درصد بود.

در صورتی که شرکت کاملا کارامد باشد (کارایی = 100)، پس تنها یک شرکت همکاری گروهی خواهند داشت، شرکت هایی که بیش از 90 درصد کارامد هستند، در مقایسه با نهاده های خود در فرایند تولید، عملکرد خوبی دارند. این مساله نشان می دهد که اکثر شرکت های در حال کار در اردن در طول سال های 2016 – 2000 دارای کارایی بالایی بودند. این شرکت ها توسط تولیدات بالاتر مانند DMU-1 و یا استفاده پایین تر از نهاده های تولید در مقایسه با شرکت های دیگر تشخیص داده می شوند، چون آن ها وابسته به انواع خاصی از بیمه مانند بیمه اجباری موتور بوده که نیازی به صرف هزینه بالا برای دستیابی به حق بیمه ندارند و این شرکت ها می توانند استفاده از نهاده ها را به منظور دستیابی به کارایی فنی کامل کاهش دهند.

گروه دوم شرکت ها که در محدوده ی بین 80 تا 90 درصد کارایی دارند، می توانند محصولات مشابهی را با استفاده از نهاده کمتر به دست آورند، این شرکت ها یک بیمه گذار مرکب هستند (بیمه عمر و غیرعمر). گروه های سوم و چهارم که در محدوده ی بین 70 و 80 درصد کارایی دارند، دارای نهاده های بالایی بوده و می توانند محصولات مشابهی را با کاهش معنی دار نهاده های خود به دست آورند. گروه های سوم و چهارم دارای مهارت مدیریتی ضعیف بوده و به بهترین تعادل بین نهاده ها و تولیدات خود نرسیده اند. همچنین، این شرکت ها دارای یک سودآوری متنوع بدون تمرکز بر روی لاین مشخصی از بیمه هستند که باعث افزایش هزینه آن ها و عدم تناسب حق بیمه و درآمد سرمایه گذاری آن ها با نهاده های مورد استفاده می گردد.

جدول AI  نشان می دهد که تفاوت چشمگیری بین کارایی میان شرکت های بیمه در هر سال وجود دارد، به عنوان مثال در سال 2009، 9 شرکت سطح کارایی 100 درصدی را به دست آوردند، در حالی که شرکت های دیگر کارایی کمتر از این سطح داشتند. علاوه بر این، پایین ترین سطح کارایی در آن سال 9/60 درصد بود.

علاوه بر این، تنوع در سطح هر شرکت در هر سال وجود دارد که متوسط کارایی آن شرکت را در طول دوره مطالعه تحت تاثیر قرار می دهد. به عنوان مثال، نوسانات در کارایی DMU-120 در سال 2000، 5/68 درصد بود و این نوسان در سال 2002 به 9/97 درصد رسید، سپس در سال 2004 به 2/72 درصد رسید و به منظور دستیابی به کارایی فنی کامل در طول سال های 2008-2005 افزایش یافت و در سال 2009 تا 8/80 درصد کاهش پیدا کرد و در طول سال 2016 – 2010 نوسان همچنان وجود داشته و در اواخر سال 2016 به 1/91 درصد رسید.

این نتایج مشابه با نتایج اجیلیونی و توباشتا (2010) از نظر کارایی فنی شرکت های بیمه بود. با این حال، تفاوت در نمرات کارایی شرکت ها بین دو مطالعه وجود دارد، چون این شرکت ها نمرات کارایی را با فرض CRS، برخلاف ما که از فرض VRS استفاده می کنیم، محاسبه کردند.

5. عوامل تعیین کننده کارایی

مدل مبتنی بر Slacks

ناکارامدی یا با استفاده نادرست از نهاده ها ایجاد شده و یا این که این نهاده ها نمی توانند سطح خروجی مورد نیاز را به دست آورند. بنابراین، در صورتی که شرکت ها، استفاده از نهاده ها را به منظور دستیابی به سطح مشابهی از خروجی کاهش دهند، امکان دستیابی به کارایی فنی کامل آن ها افزایش می یابد.

برای یک شرکت ناکارامد، نهاده های هدف کمتر از نهاده های واقعی است. تفاوت بین نهاده های واقعی و نهاده هدف، نهاده slack بوده و می تواند به صورت درصد بیان شود:

درصد نهاده slack = نهاده واقعی – نهاده هدف / نهاده واقعی × 100

که نهاده هدف می تواند به فرم زیر محاسبه شود:

نهاده هدف = نهاده واقعی × کارای نسبی / 100

جدول AIl درصد نهاده هایی که باید به منظور دستیابی به کارایی کامد هر شرکت کاهش یابد را نشان می دهد. با بررسی نسبت هر شرکت، واضح است که حقوق مالکان و بدهی آن ها مهم ترین عامل تعیین کننده کارایی شرکت است و به دنبال آن نیز ذخایر فنی قرار دارد. هزینه عملیاتی در تعیین کارایی شرکت از کمترین اهمیت برخوردار است.

امکان دستیابی به سطح فعلی خروجی ها با کاهش حقوق و بدهی مالکان تا 33/6 درصد، ذخایر فنی آن ها تا 85/0 درصد و هزینه های عملیاتی تا 27/0 درصد وجود دارد. بنابراین، شرکت ها به کارایی فنی کامل دست خواهند یافت.

مدل لوجیت

به منظور بررسی نحوه تاثیر عوامل خارجی بر سطح کارایی شرکت های بیمه، این مطالعه از مدل لوجیت به منظور آنالیز اندازه و جهت تاثیر نسبی متغیر مستقل در تاثیر آن بر بهره وری استفاده کرد. یکی از مزایای اصلی رگرسیون لوجیت این است که نیازی به ارتباط خطی بین متغیرهای وابسته و مستقل نیست و می تواند با انواع مختلفی از روابط سروکار داشته باشد، چون یک تبدیل لگاریتم غیرخطی را به منظور پیش بینی نسبت شانس به کار می گیرد. این متغیرهای خارجی، متغیرهای تصمیم نیستند که در غیر این صورت، انتخاب ماهیت و یا سطح نهاده ها و یا خروجی های شرکت در آنالیز DEA گنجانده خواهد شد.

این مدل پیشنهادی می تواند به صورت زیر شکل بگیرد:

که α نشان دهنده ثابت، i شرکت بیمه، t دوره زمانی (سال)، ө کارایی فنی، اندازه لگاریتم طبیعی دارایی ها، Rein نسبت بیمه مجدد، ROA بازگشت دارایی ها، Type: نوع شرکت بیمه، sβ پارامترهای مدل و ԑ خطای تصادفی می باشد.

متغیر وابسته (کارایی) به نتیجه باینری تبدیل می شود: (0،1) بیان می کند که شرکت دارای کارایی است یا خیر، که متغیر با مقدار (1)، در صورتی که شرکت به لحاظ فنی کارامد باشد، دارای احتمال (F) است و در صورتی که شرکت به لحاظ فنی ناکارامد باشد، مقدار (0) با احتمال (P – 1) وجود خواهد داشت.

اندازه

اندازه بیمه گذار i در زمان t. انتظار می رود که بیمه گذاران بزرگ از اقتصادهای مقیاس و دامنه به شکل هزینه کمتر در هر واحد تولید ناشی از مقیاس بزرگ تولید بهره ببرند. از طرف دیگر، ناتوانی شرکت بزرگتر به منظور نظارت و کنترل فعالیت های عملیاتی در مقیاس بزرگ منجر به غیراقتصادی بودن مقیاس شده که یک رابطه منفی می باشد. اندازه بیمه گر توسط لگاریتم طبیعی دارایی های شرکت اندازه گیری می شود.

Rein: بیمه گر اتکایی، بیمه گر i در زمان t. بیمه گر اتکایی روش انتقال ریسک از بیمه گر به بیمه گر اتکایی به منظور حفاظت بیمه گر از خسارات مالی پیش بینی نشده که ممکن است با آن روبرو شود، می باشد.این متغیر توسط تقسیم کل مقدار انتقالی به بیمه گر اتکایی به کل حق بیمه نوشته شده توسط بیمه گر اندازه گیری می شود.

ROA: بازگشت دارایی بیمه گر i در زمان t. سودآوری بیمه گر توسط ROA بررسی می کند که آیا ارتباطی با کارایی فنی وجود دارد یا خیر.

TYPE: یک متغیر ساختگی برابر با 1 برای بیمه گر مرکب و برابر با صفر برای بیمه گر عمر یا غیرعمر با هدف بررسی نقش متنوع سازی لاین کسب و کار بر کارایی می باشد.

جدول IV نتایج مدل های لوجیت که این احتمال را بررسی می کند که آیا شرکت به صورت کارامد متغیرهای توضیحی ذکر شده در بالا را به کار می گیرد یا خیر، را نشان می دهد.

بر اساس برآورد حداکثر احتمال، نتایج نشان داد که نوع بیمه گر دارای تاثیر قابل توجهی بر کارایی شرکت می باشد. ضریب منفی به این معنی است که نسبت کارامدی بیمه گر تا 273/1 برابر در صورتی که بیمه گر دارای مجوز ترکیبی (بیمه عمر و غیر عمر) باشد، کاهش می یابد.

این نتایج می تواند توضیح دهد، در حالی که بیمه گر تنها یک بیمه گر عمر یا غیر عمر است، کارایی در صورتی افزایش می یابد که تمرکز تلاش ها و منابع بر روی لاین ویژه کسب و کار بوده به شیوه ای که کارایی بیمه گر افزایش یابد. این یافته ها سازگار با تعدادی از مطالعات قبلی مانند باروس و همکاران (2005) و دیاکون (2001) بوده و برخلاف مطالعات واسجا و مواندا (2015) می باشد.

نتایج این مساله را تایید می کند که اندازه بیمه گر نقش مهمی در دستیابی به کارایی فنی کامل ایفاء می کند که ضریب مثبت بوده و به لحاظ آماری در در 10 درصد معنی دار است. به نظر می رسد که بیمه گر بزرگ دارای انعطاف پذیری بالایی به منظور ارائه بهترین ترکیب از نهاده ها و خروجی ها بوده و از از اقتصاد مقیاس سود می برد. این یافته ها، مطالعات دیاکون و همکاران (2002)، باروس و همکاران (2005) و یائو و همکاران (2007) را پشتیبانی می کند. متغیر بازگشت دارایی بر نقش سودآوری در افزایش شانس کارآمدی بیمه گر تاکید می کند که این نتیجه نشان می دهد که ROA شانس کارایی بیمه گر را تا 46/2 برابر افزایش می دهد. نتایج سازگار با یافته های گرامانوا و اسرونز (2017) و دیاکون (2001) می باشد.

با این حال، بیمه اتکایی دارای تاثیر آماری قابل توجهی بر کارایی بیمه گر نیست که این مساله به این معنی است که بیمه اتکاریی برای کارایی مهم نیست.

نسبت احتمال لگاریتمی برای مدل که تست می کند که آیا ضرایب به صورت همزمان تفاوت معنی داری از صفر دارند، اهمیت آماری مدل را در سطح 1 درصد معنی داری تایید می کند. مقادیر R2 نیز محاسبه شد. این مقدار شاخصی از درصد واریانس در متغیر وابسته بوده که توسط مدل توضیح داده می شود، نتایج قابل قبول در نظر گرفته شدند، چون برآورد اقتصادی مبتنی بر داده های مقطع عرضی معمولا دارای R2 پایین، به ویژه رگرسیون لجستیک بودند (گیوجاراتی، 2003).

پیوست 1: مدل ریاضی DEA

تکنیک برنامه ریزی خطی به منظور یافتن مجموعه ای از ضرایب (Us و Vs) استفاده می شود که بالاترین نسبت کارایی احتمالی خروجی ها به نهاده ها را برای یک واحد خدماتی مورد ارزیابی، ارائه می کنند.

در این مدل، j تعداد واحدهای تصمیم گیری (DMUs) در مقایسه با آنالیز DEA می باشد. DMUJ برابر با تعداد DMU، B نمره کارایی DMU بوده که توسط DEA ارزیابی شده، Yd مقدار خروجی r مورد استفاده توسط DMU، X0 مقدار نهاده i مورد استفاده توسط DMU، i تعداد نهاده های مورد استفاده توسط DMUs، r تعداد خروجی های تولید شده توسط DMUs، Ur ضریب یا وزن اختصاص یافته توسط DEA به خروجی r و Vi ضریب یا وزن اختصاص یافته توسط DEA به نهاده i می باشد.

داده های مورد نیاز به منظور کاربرد DEA، خروجی های واقعی مشاهده شده، Ye و نهاده های واقعی مورد استفاده، Xe در طول یک دوره زمانی برای هر DMU در مجموعه ای از واحدهای ارزیابی شده می باشد. بنابراین، Xij مقدار مشاهده شده نهاده i ام مورد استفاده توسط DMU j ام، Yrj مقدار خروجی r ام تولید شده توسط DMU j ام می باشد.

در صورتی که مقدار ө برای DMU کمتر از 100 درصد ارزیابی شده باشد، پس آن واحد ناکارامد خواهد بود و پتانسیلی برای آن واحد به منظور تولید سطح مشابهی از خروجی ها با نهاده های کمتر وجود خواهد داشت.