ترجمه مقاله آموزش برپایه آزمون، آموزش سازمانی

همه قسمت های یک واحد تجاری لزوماً یک بخش فعال نیست. برای مثال، دفاتر مرکزی یک شرکت ممکن است کسب درآمد نداشته باشد.

 

ضوابط شناسایی تصمیم گیرنده اجرایی اصلی

«تصمیم گیرنده اجرایی اصلی»، می تواند یک فرد یا یک گروه از اعضای هیئت مدیره یا دیگر افراد باشند. عوامل کلیدی شناسایی، عوامل مرتبط با ارزیابی عملکرد و تخصیص منابع می باشد. تعدادی از سازمان ها ممکن است مجموعه اجزاء همپوشان (دارای اشتراک) داشته باشند که مدیران مسئول آنها باشند، برای مثال، تعدادی از مدیران ممکن است مسئول مناطق جغرافیایی خاص و دیگر مدیران مسئول محصولات سراسر جهان باشند. اگر CODM نتایج اجرایی هر دو مجموعه از اجزاء را بازبینی کند، آن واحد تجاری باید با استفاده از اصول اصلی (الف) تا (ج) گفته شده در بالا، تعیین کند که کدام یک، بخش های اجرایی را تشکیل می دهد.

 

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

 

 

1. 1. 9. شناسایی بخش های «قابل گزارش»

بعد از آن که یک بخش عملیاتی شناسایی شد، باید در مورد اینکه آیا به آن باید گزارش داده شود یا خیر، تصمیم گیری شود. اطلاعات آن بخش، لازم است برای هر بخش عملیاتی که یکی از ضوابط زیر را برآورده می کند، گزارش داده شود:

(الف) درآمد گزارش شده آن، از مشتریان داخلی و بیرونی، حداقل 10% از درآمد ترکیبی (داخلی و بیرونی) همه بخش های عملیاتی است؛ یا

(ب) معیار مطلق سود یا زیان گزارش شده آن، حداقل برحسب مقدار مطلق، حداقل 10% از بیشتر(1) سود ترکیبی همه بخش های عملیاتی است که یک زیان گزارش نداده است و (2) زیان گزارش شده ترکیبی همه بخش های عملیاتی که یک زیان گزارش داده اند؛ می باشد؛ یا (ج) دارایی های آن، حداقل 10% از دارایی های ترکیبی همه بخش های عملیاتی می باشند.

اما، عدم برآورده کردن هر کدام از این ضوابط، یک شرکت را از گزارش دادن نتایج یک بخش، ممانعت نمی کند. بخش های عملیاتی که هیچکدام از این ضوابط را برآورده نمی کنند را نمی توان افشا کرد اگر مدیریت فکر می کند که این اطلاعات برای کاربرا صورت های مالی، مفید می باشند.

 

تست 75%

اگر درآمد بیرونی کلی بخش های عملیاتی گزارش پذیر، کمتر از 75% از درآمد آن واحد تجاری باشد، بخش های عملیاتی اضافه باید به عنوان بخش های گزارش پذیر شناسایی شوند (حتی اگر ضابطه های (الف) تا (ج) گفته شده در بالا را برآورده نکنند) تا اینکه 75% از درآمد آن شرکت شامل شود.

 

ترکیب بخش ها

IFRS 8 مانند IAS 14، شامل راهنمایی های تفصیلی در مورد این است که کدام بخش های عملیاتی را می توان با هم ترکیب نمود تا یک بخش گزارش پذیر ایجاد شود، برای مثال، اگر محصولات، فرآیندها، مشتریان، روش های توزیع و محیط های مقرراتی اصلی مشابه داشته باشند.

با اینکه IFRS 8، حداکثر تعداد بخش ها را تصریح نکرده است، اما توصیه می کند که اگر بخش های گزارش پذیر از 10 عدد فراتر روند، آن واحد تجاری باید بررسی کند که آیا به حد عملی رسیده است یا خیر، زیرا افشاها ممکن است بسیار تفصیلی و پرجزئیات شوند.

مثال * Varial plc یک شرکت آموزش و رسانه ای بزرگ با یک مولفه بین المللی مهم است. این شرکت، یک سیستم اطلاعات مدیریت نوین را مدیریت می کند که برای مدیرانش اطلاعات لازم برای برنامه ریزی و کنترل کسب و کارهای مختلف را فراهم می کند. الزامات گزارشگری مدیران بسیار تفصیلی می باشند و اطلاعات در مورد این بخش ها گرفته می شوند: آموزش برپایه آزمون، یادگیری الکترونیک، آموزش سازمانی، رسانه های چاپی، انتشارات آنلاین و تلویزیون کابلی. اطلاعات زیر برای سال منتهی به 31 دسامبر 2009، مهیا می باشند:

بخش	درآمد کل	سود	دارایی ها
	£m	£m	£m
آموزش برپایه آزمون	360	21	176
یادگیری الکترونیک	60	3	13
آموزش سازمانی	125	5	84
رسانه های چاپی	232	27	102
انتشارات آنلاین	124	2	31
تلویزیون کابلی	73	5	39
	974	63	445

 

 

کدام بخش های Varia plc، بخش های گزارش پذیر طبق بخش های عملیاتی IFRS 8 می باشند؟

 

جواب

• درآمدهای «آموزش برپایه آزمون، آموزش سازمانی، رسانه های چاپی و انتشارات آنلاین»، مشخصاً بیشتر از 10% درآمد کل می باشد و بنابراین این بخش ها گزارش پذیر هستند.
• هر سه عدد مربوط به «یادگیری الکترونیک و تلویزیون کابلی» کمتر از 10% مجموع درآمدهای کل، سود و دارایی های آن شرکت می باشند و بنابراین، جداگانه گزارش پذیر نیستند، مگر اینکه این بخش ها به صورت معتبر با دیگر بخش ها جهت اهداف گزارشگری ترکیب شوند، اگرچه شرکت Varia توانستند تصمیم بگیرند که اطلاعات جداگانه ای ارائه دهند.

 

جهت بررسی نهایی لازم است محرز شود که درآمد ترکیبی بخش های گزارش پذیر شناسایی شده توسط ما (360 + 125+ 232+ 124 = 841 میلیون)، حداقل 75% از درآمد کل 974 میلیون پوند شرکت Varia می باشد. 841 میلیون پوند، 86% از 974 میلیون پوند است، بنابراین این شرط برآورده می شود. بنابراین، هیچ بخش دیگری لازم نیست اضافه شود.

 

1. 1. 9. اندازه گیری اطلاعات بخش

IFRS 8 تصریح می کند که مبلغ گزارش شده برای هر بخش باید رقم های گزارش شده به تصمیم گیرنده عملیاتی اصلی جهت تخصیص منابع و ارزیابی عملکرد، باشند. IAS 14، ملزم می کند که اطلاعات طبق سیاست های حسابداری اتخاذ شده برای ارائه و تهیه اطلاعات در حساب های ادغام شده، اندازه گیری شوند.

IAS 14، درآمد بخش، مخارج بخش، نتیجه بخش، دارایی های بخش و مسئولیت های بخش ها را تعریف کرده است. IFRS 8، این شرایط را تعریف نمی کند، اما ارائه توضیح در مورد اینکه چگونه سود یا زیان بخش و دارایی ها و بدهی های آن بخش برای هر بخش گزارش پذیر اندازه گیری می شوند، را ملزم می کند.

تخصیص ها و تعدیل در درآمدها و سود باید تنها در افشاهای بخش شامل شوند اگر توسط CODM مرور می شوند.

 

1. 1. 9. الزامات افشا برای بخش های گزارش پذیر

اصل بیان شده در IFRS 8 این است که یک شرکت باید «اطلاعات را افشا کند تا کاربران را قادر به ارزیابی ماهیت و اثر مالی فعالیت های شرکت و محیط اقتصادی که در آن فعالیت می کند را ارزیابی کنند».

IFRS 8، افشای اطلاعات زیر در مورد بخش را ملزم می کند:

1. عوامل استفاده شده برای شناسایی بخش های عملیاتی آن شرکت، شامل مبنای سازمان دهی (برای مثال، آیا مدیریت، آن شرکت را حول محصولات و خدمات، مناطق جغرافیایی، محیط های مقرراتی یا ترکیبی از عوامل سازمان دهی می کند یا آیا بخش ها تجمیع شده اند؟).
2. انواع محصولات و خدماتی که از آنها هر بخش گزارش پذیر، درآمد حاصل می کند.
3. یک معیار از سود یا زیان و دارایی های کلی برای هر بخش گزارش پذیر
4. یک معیار از بدهی ها برای هر بخش گزارش پذیر، اگر به صورت منظم برای تصمیم گیرنده عملیاتی اصلی، ارائه می شوند.
5. اقلام زیر اگر در صورت عملکرد بازبینی شده توسط تصمیم گیرنده عملیاتی اصلی، افشا شوند:

• درآمدها از مشتریان بیرونی
• درآمدها از معاملات با دیگر بخش های عملیاتی
• درآمد سود بانکی
• هزینه بهره
• استهلاک و کاهش ارزش
• اقلام استثنائی
• توجه به سود و زیان های همکاران و JV ها (تحت روش ارزش ویژه).
• درآمد یا مخارج مالیات بر درآمد
• دیگر اقلام غیرنقدی با اهمیت

6. اقلام زیر اگر به صورت منظم برای تصمیم گیرنده عملیاتی اصلی ارائه شوند:

• مبلغ سرمایه گذاری در شریکان و JV ها، در نظر گرفته شده بوسیله روش ارزش ویژه.
• مبالغ کل برای افزودن به دارایی های غیرجاری بجز ابزارهای مالی، دارایی های مالیاتی تعویق افتاده به دوره آتی، دارایی های مزایای پس از استخدام و حق های بوجود آمده تحت قراردادهای بیمه ای

7. تلفیق سود یا زیان و دارایی ها برای گروه بندی حاصلجمع ها برای آن شرکت.

 

1. 1. 9. افشاهای سطح شرکت

IFRS 8، افشاهای سطح شرکت زیر را ملزم می کند، حتی برای آن شرکت هایی که یک بخش گزارش پذیر منفرد دارند:

1. درآمد از مشتریان بیرونی برای هر محصول یا خدمت، یا گروه های محصولات یا خدمات مشابه
2. درآمد از مشتریان بیرون (الف) نسبت داده شده به کشور استقرار آن شرکت و (ب) نسبت داده شده به در مجموع همه کشورهای خارجی. اگر درآمدهای حاصله از مشتریان بیرونی از یک کشور خاص، با اهمیت باشند، باید به درستی افشا شوند.
3. دارایی های غیرجاری (بجز ابزارهای مالی، دارایی های مالیاتی منتقل شده به دوره بعد، دارایی های مزایای پس از استخدام و حق ها تحت قراردادهای بیمه) واقع شده در (الف) کشور محل استقرار آن شرکت و (ب) همه کشورهای خارجی دیگر. اگر دارایی ها در تک تک کشورهای خارجی، با اهمیت باشند، باید جداگانه افشا شوند.
4. دارایی های غیرجاری (بجز ابزارهای مالی، دارایی های مالیاتی انتقال شده به بعد، دارایی های مزایای پس از استخدام و حق ها تحت قراردادهای بیمه) واقع شده در (الف) کشور محل استقرار شرکت و (ب) همه کشورهای خارجی دیگر. اگر دارایی ها در تک تک کشورهای خارجی با اهمیت باشند، باید جداگانه افشا شوند.
5. اطلاعات (1) تا (3) گفته شده در بالا، باید براساس اطلاعات استفاده شده برای تولید صورت های مالی شرکت، باشند.
6. اتکا به مشتریان عمده. اگر درآمدها از یک مشتری بیرونی حداقل 10% از درآمد کل آن شرکت باشند، باید این حقیقت و بخش گزارش دهنده درآمد را افشا کند. نیاز نیست هویت مشتری عمده یا مبلغ درآمد را افشا کند.

 

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

ثبت سفارش ترجمه تخصصی مدیریت آموزشی

 

یک «مشتری منحصربفرد»، نهادهای تحت کنترل عمومی فرض می شود و یک دولت (ملی، ایالتی، محلی) و شرکت هایی که می دانیم تحت کنترل دولت هستند، باید یک مشتری منحصربفرد در نظر گرفته شوند.

این افشاها لازم نیستند اگر اطلاعات موجود نیستند و اگر هزینه ایجاد آن اطلاعات، بیش از حد زیاد باشد، در این حالت، این موضوع باید افشا شود. این افشاهای سطح شرکت نیز لازم نیستند اگر قبلاً تحت اطلاعات بخش گزارش پذیر توضیح داده شده در بخش 7.3.9 در بالا، ارائه شده اند.

 

1. 1. 9. ارزیابی تاثیر IFRS 8

IFRS 8، تاحدی برای همسو و همگرا شدن با شیوه اجرایی ایالات متحده، توسعه یافت، و همچنین به علت اینکه یک احساس کمبود برای IAS 14 وجود داشت، بدین معنا که برای مدیریت ارائه شد تا متناسب با الزامات IAS 14 باشد، درحالی که برای مدیریت به عنوان اطلاعات مهم، دیده نمی شد. برخی از مفسران بیان کرده اند که افشاها تحت IFRS 8، ممکن است بیشتر معنادار باشد، زیرا اطلاعاتی خواهد بود که مدیریت باور دارد که در اجرای کسب و کار، مهم هستند.

شرکت ها یک مجموعه منفرد از اطلاعات مرتبط با بخش ها را برای اهداف داخلی و بیرونی تولید خواهند کرد که می توانند هزینه ها را کاهش دهند. این لزوماً به معنای این نیست که اطلاعات کمتری افشا می شود (در حقیقت براساس اطلاعاتی که توسط تصمیم گیرنده عملیاتی اصلی بازبینی می شوند، حتی بیشتر هم باشند).

اگرچه ممکن است تاثیر اندکی بر روش گزارشگری اطلاعات بخش توسط تعدادی از شرکت ها، داشته باشد، اما برای شرکت های دیگر، تغییرات بسیار قابل تجهی بر روش شناسایی بخش های گزارش پذیر و افشای اطلاعات بخش، بگذارد. ممکن است تنوع بیشتری در گزارش گری وجود داشته باشد، برای مثال، تعدادی شرکت ها ممکن است ترکیبی از بخش های تجاری و جغرافیایی را گزارش دهند، دیگر شرکت ها ممکن استیک مجموعه از بخش ها را مثلاً بخش های تجاری مختلف را شناسایی کنند.

IFRS 8 افشای اطلاعات بسیار بیشتری نسبت به IAS 14 ملزم می کند. بخصوص اینکه، افشای جداگانه هر هر دوی دارایی های بخش و بدهی های بخش، لازم می باشند و مبنای قیمت گذاری بین بخش ها هستند. علاوه بر آن، اطلاعات افشا شده برای تعدادی از شرکت ها، ممکن است تحت IAS 14 بسیار متفاوت باشند و تلفیق ها با صورت های مالی ممکن است درکشان دشوار باشد. اینکه چگونه باید برای کاربران بیرونی حساب ها ارائه شود، باید مورد ملاحظه قرار گیرد. مهم است که سرمایه گذاران و تحلیلگران بدانند که چه چیزی را انتظار دارند و افشاهای جدید به چه معنا می باشند.

 

 

ادامه نگرانی ها بعد از صدور IAS 8

علیرغم وجود IFRS 8، نگرانی های بسیاری در مورد میزان افشای بخش ها وجود دارد و محدودیت های آن باید شناخته شوند. چاره اندیشی بسیاری بر عهده مدیران در مورد «تعریف هر بخش» افتاده است. اما، «عواملی که راهنمایی هایی در تعیین بخش یک صنعت فراهم می کنند، اغلب عواملی هستند که باعث می شوند مدیریت یک شرکت، بنگاه خود را به تقسیمات، شعبه ها یا شرکت های تابعه تقسیم بندی و سازمان دهی کنند». این تفکر در مورد «تخصیص هزینه های معمول» برای بخش ها بر اساس معقول، وجود دارد. در «تعریف تعدادی از اقلامی» که باید افشا شوند (بخصوص دارایی های خالص)، انعطاف پذیری وجود دارد.

این نگرانی ها در سطح دولتی تشخیص داده شده اند و برای مثال، توسط پارلمان اروپا، مورد بازبینی قرار خواهند گرفت.

 

ایرادات بیان شده توسط پارلمان اروپا

در نوامبر 2007، پارلمان اروپا، پیشنهاد این کمیسیون برای تایید IFRS 8 را پذیرفت و در نتیجه «بیانیه استاندارد حسابداری مالی ایالات متحده» شماره 131 را در قانون EU شامل می کند، که این امر، شرکت های اتحادیه اروپا پذیرفته شده در اتحادیه اروپا را ملزم به افشای اطلاعات بخش ها، طبق رویکرد «از دریچه مدیریت» می کند.

اما، اذعان کرد[1] که ارزیابی تاثیر انجام شده توسط این کمیسیون، به اندازه کافی منافع کاربران و همچنین نیازهای شرکت های کوچک و متوسط واقع شده در بیش از یک کشور عضو اتحادیه و شرکت هایی که فقط فعالیت محلی دارند را در نظر نگرفته. دیدگاه آن کمیسیون این بود که چنین ارزیابی تاثیر، باید در برگیرنده اطلاعات میتی باشد و منعکس کننده توازن منافع میان ذینفعان باشد و نپذیرفت که همگرایی قوانین حسابداری، یک فرآیند یک طرفه است که یک طرف (یعنی IASB)، صرفاً استانداردهای گزارشگری مالی طرف دیگر (یعنی FASB) را کپی برداری کند. بخصوص اینکه، ایراداتی بیان کرد که افشای اطلاعات جغرافیایی براساس IFRS 8، با اطلاعات جغرافیایی افشا شده تحت IAS 14، مشابه می باشد. با ملزم کردن این کمیسیون با پیگیری دقیق کاربرد IFRS 8 و مجدداً گزارش دادن به پارلمان زودتر از 2011، از جمله، مربوط به گزارشگری بخشهای جغرافیایی، سود و زیان بخش و استفاده از معیارهای غیر IFRS ، یک موضع قوی گرفت. این دربرگیرنده آن است که اگر کمیسیون کمبودهایی در کاربرد IFRS 8 کشف کند، وظیفه رفع چنین کمبودهایی را دارد.

با توجه به ماهیت جهانی فعالیت های شرکت های چندملیتی، بنظر می رسد که فشار برای افشای کشور به کشور، مبنای خوبی دراد و برای سرمایه گذاران، دارای منفعت است.

 

ایرادات UK

FRRP، یک نمونه از حساب های بین دوره ای 2009 و حساب های سالانه 2008 را بازبینی کرد. براساس این بازبینی، FRRP، وضعیت هایی را خاطر نشان کرد که از شرکت ها درخواست شده اطلاعات بیشتری فراهم کنند:

• تنها یک بخش عملیاتی گزارش داده می شود، اما بنظر میرسد که این گروه با کسب و کارهای مختلف یا  با عملیات های قابل توجه در کشورهای مختلف، متنوع باشد.
• تحلیل عملیاتی مطرح شده در این گزارش روایتی با بخش های عملیاتی در گزارش مالی، متفاوت است.
• عناوین و مسئولیت های مدیران یا تیم مدیریت اجرایی، بیانگر یک ساختار سازمانی است که در بخشهای عملیاتی، منعکس نشده.
• اظهارات در گزارش روایتی بر معیارهای غیر IFRS تمرکزدارند، درحالی  که افشاهای مربوط به بخش ها، براساس مقادیر IFRS می باشند.

همچنین تعدادی پرسش را مطرح کرد که مدیران باید هنگام تهیه گزارش های بخشها، از خود بپرسند:

• تصمیمات عملیاتی کلیدی گرفته شده در اداره این شرکت چه هستند؟
• چه کسی تصمیمات اجرایی کلیدی را می گیرد؟
• مدیران بخش ها چه کسانی هستند و به چه کسی گزارش می دهند؟
• فعالیت های گروه چگونه در اطلاعات استفاده شده توسط مدیریت گزارش داده می شوند؟
• آیا مقادیر بخش گزارش شده با مقادیر تجمعی IFRS  تلفیق داده شده اند؟
• آیا بخشهای گزارش شده، هماهنگ با گزارشگری داخلی آنها بنظر می رسند؟

 

1. 1. 9. نمونه هایی از افشاها تحت IFRS 8
1. فرمت مربوط به افشای سود یا زیان، دارایی ها و بدهی های بخشها

 

	هتل ها £m	نرم افزار £m	امور مالی £m	دیگر موارد £m	مجموع £m
درآمد از مشتریان بیرونی	800	2,150	500	100(a)	3,550
درآمد بین بخش ها	—	450	—	—	450
درآمد حاصل از بهره	125	250	—	—	375
مخارج ناشی از بهره	95	180	—	—	275
(ب) درآمد حاصل از بهره خالص	—	—	100	—	100
استهلاک و کاهش ارزش	30	155	110	—	295
سود بخش قابل گزارش	27	320	50	10	407
دیگر اقلام غیرنقدی دارای اهمیت
کاهش ارزش دارایی ها	20	—	—	—	20
دارایی های بخش قابل گزارش	700	1,500	5,700	200	8,100
مخارج برای بخش قابل گزارش
دارایی های غیرجاری آن بخش	100	130	60	—	290
بدهی های بخش قابل گزارش	405	980	3,000	—	4,385

 

 

(الف) درآمد از بخش ها کمتر از آستانه های کمیتی، به چهار بخش اجرایی نسبت داده می شوند. آن بخش ها شامل یک شرکت لوازم الکترونیک کوچک، یک شرکت اجاره انبار، یک خرده فروش و یک کارپذیر می باشند. هیچکدام از این بخش ها، تاکنون به هیچکدام از آستانه های کمیتی برای تعیین بخشهای گزارش پذیر، نرسیده اند.

(ب) بخش امور مالی، اکثر درآمد خود را از بهره کسب می کند. مدیریت عمدتاً به درآمد بهره ای خالص در مدیریت آن بخش اتکا می کند، نه درآمد ناخالص و مبالغ مخراج. بنابراین، همانگونه که توسط پاراگراف 23 مطرح شده، تنها بهره خالص افشا می شود.

 

2. تلفیق درآمدها و دارایی های بخش گزارش پذیر

تلفیق برای هر قلم با اهمیت افشا شده، لازم می باشد، موارد زیر تنها نمونه ای از تلفیق ها می باشند.

درآمدها	£m
درآمدهای کل برای بخش های قابل گزارش	3,900
درآمدهای دیگر	100
حذف درآمدهای بین بخش ها	(450)
درآمد شرکت	3,550
سود یا زیان	£m
سود یا زیان کل برای بخش های قابل گزارش	397
سود یا زیان های دیگر	10
حذف سودهای بین بخش ها	(50)
مبالغ تخصیص داده نشده
تصویه حساب دعوای حقوقی دریافت شده	50
دیگر مخارج سازمانی	(75)
تعدیر به مخارج بازنشستگی در ادغام	(25)
درآمد قبل از مخارج مالیاتی	307
دارایی ها	£m
دارایی های کل برای بخش های قابل گزارش	7,900
دیگر دارایی ها	200
حذف دریافتنی ها از دفاتر مرکزی شرکت	(100)
دیگر مبالغ تخصیص داده نشده	150
دارایی های شرکت	8,150

 

3. اطلاعات در مورد مشتریان اصلی

نمونه افشا می تواند به صورت زیر باشد:

«درآمدها از یک مشتری بخش های نرم افزار و هتل ها، تقریباً 400 میلیون پوند از درآمد کل این شرکتاست.

(توجه: افشاها نام مشتری یا درآمد برای هر بخش اجرایی از آن مشتری را ملزم نمی کنند.)

 

1. 9. IFRS 5- معنای «در نظر گرفته برای فروش»

IFRS 5 معاملات «دارایی های غیرجاری در نظر گرفته شده برای فروش و توقف فعالیت ها»[2]، همانگونه که از نامش پیداست، دارای دو مسئله جداگانه اما مرتبط به هم است.اولی، گزارشگری مناسب یک دارایی (یا یک گروه از دارایی هاست (که به آن در IFRS 5 «گروه واگذاری» گفته می شود، در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش» قرار داده می شود، اگر ارزش دفتری آن، اساساً از طریق یک معامله فروش وصول می شود، نه از طریق استفاده مداوم. علاوه بر آن، بیان می کند که آن دارایی یا گروه واگذاری باید برای فروش فوری در شرایط فعلی خود مهیا باشد و فروش آن باید «بسیار محتمل» باشد. برای فروشی که بسیار محتمل شود، IFRS 5 ملزم می کند که:

• سطح مناسب مدیریت باید برای یک طرح برای فروش دارایی یا گروه واگذاری، متعد باشد.
• یک برنامه فعال برای پیدا کردن یک خریدار و تکمیل طرح باید شروع شده باشد.
• دارایی یا گروه واگذاری باید فعالانه برای فروش در قیمتی که مرتبط با ارزش متعارف فعلی آن، معقول باشد، بازاریابی شود.
• باید انتظار رود که فروش شایستگی تلفیق به عنوان یک فروش تکمیل شده در یک سال از تاریخ دسته بندی را دارد.
• اقدامات لازم برای تکمیل طرح باید نشان دهند که این احتمال وجود ندارد که تغییرات قابل توجه به طرح صورت خواهد گرفت یا اینکه آن طرح کنار گذاشته خواهد شد.

این درک عملی وجود دارد که ممکن است رویدادهایی خارج از کنترل بنگاه رخ دهد که از تکمیل ظرف یک سال جلوگیری کنند. در چنین مواردی، در نظر گرفته برای فروش، حفظ می شود به شرطی که شواهد کافی وجود داشته باشد که آن شرکت، متعهد به طرح خود برای فروش دارایی یا گروه واگذاری باقی بماند و همه گام های معقول برای حل و فصل آن تاخیر را برداشته است.

شایان ذکر است که IFRS 5 تصریح می کند که این دسته بندی برای دارایی ها (یا گروه های واگذاری) که قرار است فروخته شوند، مناسب است. این دسته بندی، برای دارایی ها یا گروه های واگذاری که قرار است «رها شوند»، صدق نمی کند.

 

1. 9. IFRS 5- دلالت های قرار دادن در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش»

دارایی ها، یا گروه های واگذاری، که در دسته «در نظر گرفته برای فروش» قرار گرفته اند، باید از جایگاه قبلی در موقعیت صورت مالی حذف شود و تحت یک عنوان منفرد «در نظر گرفته شده برای فروش» (معمولاً به عنوان قسمتی از دارایی های «جاری») نشان داده شود. هرگونه بدهی مستقیماً مرتبط با گروه های واگذاری که در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش» قرار گرفته اند، باید جداگانه در بدهی ها نشان داده شوند.

تا آنجایی که مربوط به گروه های واگذاری می شود، ارائه مجموع ها در جلوی موقعیت صورت مالی، همراه با یک «ساختار شکست» تفصیلی تر در یادداشت ها، قابل قبول است. در زیر، یک افشای یادداشت از صورت های مالی منتشر شده Unilever برای سال منتهی به 31 دسامبر 2009، بیان شده است:

دارایی های قرار داده شده در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش»

 

 

	2009 £m	2008 £m
گروه های واگذاری در نظر گرفته شده برای فروش
املاک، تجهیزات و تاسیسات	7	7
موجودی ها	1	15
	8	22
دارایی های غیرجاری در نظر گرفته شده برای فروش
املاک، تجهیزات و تاسیسات	9	14
	17	36

 

 

دارایی های قابل استهلاک که در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش» قرار گرفته اند، نباید از تاریخ دسته بندی، مستهلک شوند، زیرا این دسته بندی نشان می دهند که هدف مدیریت عمدتاً وصول ارزش ار چنین دارایی هایی از طریق فروش است، نه از طریق استفاده مداوم.

هنگامی که دارایی ها (یا گروه های واگذاری) در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش» قرار گیرند، ارزش ثبت شده آنها در تاریخ دسته بندی باید با «ارزش متعارف منهای هزینه های فروش» آن دارایی (یا گروه واگذاری)، مقایسه شود. اگر ارزش ثبت شده از ارزش متعارف منهای هزینه فروش فراتر رود، آنگاه مازاد را باید یک زیان کاهش ارزش قلمداد کرد. برای یک گروه واگذاری، زیان کاهش ارزش باید به دارایی های خاص، به ترتیب تصریح شده در IAS 36 (یعنی کاهش ارزش) تخصیص داده شود.

 

1. 9. معنا و اهمیت «عملیات های متوقف شده»
      9. معنا

IFRS 5، یک عملیات متوقف شده را به صورت یکی از اجزاء یک شرکت تعریف می کند، که در طی دوره گزارشگری، یا:

• فیصله داده شده (چه با فروش چه با کنارگذاری)؛ یا
• در دسته «در نظر گرفته شده برای فروش» و ALSO قرار داده شده
  • نشان دهنده یک خط کسب کار یا منطقه جغرافیایی عملیات های جداگانه است؛ یا
  • قسمتی از یک طرح هماهنگ منفرد برای فیصله دادن یک خط عمده جداگانه از شرکت یا منطقه جغرافیایی فعالیت ها؛ یا
  • یک شرکت تابعه که منحصراً با یک نظر برای فروش مجدد (شاید به عنوان قسمتی از خریداری یک گروه موجود با یک شرکت تابعه که در دسته طرح های درازمدت خریداری کننده جای نمی گیرد).

 

IFRS ، یک جزء را به این صورت تعریف می کند که در برگیرنده عملیات ها و گردش نقدی است که باید مشخصا، چه از نظر عملیاتی و چه برای گزارشگری مالی، از باقی شرکت، متمایز شود. این تعریف قدری غیرعینی است و IASB در حال بررسی تصحیح این تعریف است تا آنرا با تعریف یک بخش اجرایی در IFRS 8 هماهنگ کند (به بخش 4.3.9 بالا مراجعه نمایید).

 

 

 

---

[1]

[2]