ترجمه مقاله انگلیسی تعهد بازپرداخت در حسابداری و اقتصاد
(4) حالت G، ادامه رونق: تعهد برای بازپرداخت مهم نیست (بدون احتساب قیمت بالقوه)
فرض 1(الف) تضمین می کند که BE,G1(y) = min{wE,G1 + yC2, C2} = C2. در این حالت، نقدینگی کسب و کار به اندازه کافی زیاد است که کارشناسان با توانایی بالا می توانند قیمت کامل دارایی را بپردازند، حتی اگر مدیر متعهد، تعهدپذیری کم را انتخاب کرده باشد. بنابراین، هیچ کم هزینه ای بالقوه وجود ندارد و بالا بردن تعهد باعث تغییر در پرداخت های قابل اجرا نمی شود، حتی اگر منجر به هزینه ε شود. پرداخت های خارجی از طریق قیمت بالای فروش مجدد دارایی انجام می شود و تعهدپذیری بالایی نیز مورد نیاز کسی نیست و نه مورد نظر است. هیچ انگیزه ای برای افزایش تعهد نمی تواند از این حالت ناشی شود - جمعیت نقدینگی از تعهدپذیری.
لمای 1: با توجه به فرض 1(الف) و پرداخت باقیمانده DG1 ≤ C2, VI,G1(D1, y2) = C2 – DG1 – e. 1y2>y برای y2 e (y, y). بنابراین، ΔG1(DG1) = -e برای هر DG1.
به عبارت دیگر، اگر حالت G به طور حتم اتفاق بیفتد، با انتخاب تعهدپذیری بالا نسبت به تعهدپذیری کم، فرد متأسفانه مطمئناً ε را از دست می دهد. اکنون مشوق های ناشی از حالت B را در نظر بگیرید.
(5) حالت ب - پریشانی موقت: مدیر متعهد همیشه می تواند پیشنهاد بالاتری به کارشناسان بدهد
فرض 1(ب) دلالت دارد که نقدینگی کسب و کار در حالت B محدود است، به طوری که بنگاه به طور پائین تحت تأثیر قرار نمی گیرد و بنابراین، رانت بالقوه ای برای کارشناسان با توانایی بالا در مزایده وجود دارد. علاوه بر این، به دلیل ωI,B1 ≥ wE,B1 و صاحب نظران می توانند در مزایده تاریخ 1 تا 2 از قرض وام قرض بگیرند، متعهد می تواند بدون توجه به انتخاب وعده پذیری وی، از کارشناسان پیشی بگیرد. در این حالت، اگر فرد توانایی خود را حفظ کند، خروجی C2 را دریافت می کند اما min{DB1, BE,B1(y2)} را بازپرداخت می کند تا در کنترل خود باقی بماند. بازپرداخت خالص ادامه او C2 – min{DB1, BE,B1(y2)} است. در مقابل، اگر توانایی خود را از دست بدهد و مجبور شود بنگاه را به قیمت BE,B1(y2) بفروشد، بازپرداخت ادامه آن BE,B1(y2) – min{DB1, BE,B1(y2)} است. بازده فعلی در حالت B بدین ترتیب VI,B1(DB1, y2) = Ө(C2 – min{DB1, BE,B1(y2)}) + (1 – Ө)(BE,B1(y2) – min{DB1, BE,B1(y2)}) – e1{y2>y} که میانگین وزنی بازپرداخت است در صورت اگر توانایی خود را از دست بدهد و مجبور به فروش بنگاه شود، توانایی خود را حفظ می کند و در کنترل و بازپرداخت باقی می ماند. توجه داشته باشید که γ2 بالاتر (ضعیف) مبلغی را که مدیر متعهد باید هنگام پرداخت توانایی و کنترل خود به سرمایه گذار بپردازد، افزایش می دهد، بنابراین (ضعیف) دوره اول را کاهش می دهد، در حالی که (ضعیف) مبلغی را که مسئول در مزایده دریافت می کند در صورت افزایش توانایی خود را از دست می دهد، بنابراین (ضعیف) دوره دوم را افزایش می دهد. در انتخاب افزایش γ2، بدین ترتیب هنگامی که شرکت را از وام دهنده در مقابل ارزش فروش مجدد بالاتر خریداری می کند، وقتی که پس از از دست دادن توانایی بنگاه را می فروشد، بازنشسته تر از بازپرداختهای احتمالی بالاتر معامله می کند. واضح است که، اگر و فقط در صورت γ2 = γ را انتخاب می کند
که در آن، سمت چپ، مقدار تداوم مدیر متعهد است اگر او انتخاب کند که y2 = y، در حالی که سمت راست مقدار تداوم در صورت انتخاب γ2 = γ ̲ است.
نکته مهم این است که پرداخت باقیمانده وعده داده شده بالاتر DB1، انگیزه های فعلی را برای انتخاب γ2 بالاتر کاهش می دهد. این نتیجه را می توان به راحتی از نابرابری مشاهده کرد. هنگامی که DB1 ≥ BE,B1(y)، نابرابری به θ(C2 – BE,B1(y)) – e ≥ Ө(C2 – BE,B1(y)) کاهش می یابد که هرگز نگه ندارد. در این حالت، متعهد همیشه وعده پذیری کم را انتخاب می کند. هنگامی که DB1 ≤ BE,B1(y)، نابرابری به θ(C2 – DB1) + (1 – Ө)(BE,B1(y) – DB1) – e ≥ Ө(C2 – DB1) + (1 – Ө)(BE,B1(y) – DB1) کاهش می یابد، که همیشه نگه می دارد. هنگامی که DB1 e (BE,B1(y), BE,B1(y))، نابرابری به θ(C2 – DB1) + (1 – Ө)(BE,B1(y) – DB1) – e ≥ Ө(C2 – BE,B1(y)) به گونه ای که قابلیت اطمینان بالا اگر γ2 = γ انتخاب شود اگر و فقط اگر DB1 ≤ DB,PayIC1، که در آن، DB,PayIC1 = ӨBE,B1(y) + (1 – Ө)BE,B1(y) - e. متن "PaγIC" نشان می دهد که پرداخت مورد نیاز، انتخاب انگیزه تعهدپذیری بالا را سازگار می سازد. بطور شهودی با بدهی بالاتر، در صورت باقی ماندن کنترل در کنترل، بیشتر جریان های نقدی قابل قبول توسط سرمایه گذاران اسیر می شود و اگر دارایی فروخته شود، بیشتر از ارزش فروش مجدد نیز به سرمایه گذاران می رود. این منبع خطر اخلاقی ناشی از تعهد است.
مشوق عامل فعلی، ساده تر است و بدین ترتیب سطح بدهی سازگار با انگیزه بالا می رود، وقتی احتمال (1 - Ө) در حالتی که مدیر، مهارت خود را از دست داده و مجبور به فروش شود، بیشتر باشد. بنابراین، لمای زیر را نگه می دارد.
لمای 2: با توجه به فرض 1(ب) و پرداخت باقیمانده DB1، این نتیجه را دنبال می کند
در شکل 3، ΔB1(DB1) را در برابر DB1 رسم می کنیم. برای DB1 ≤ BE,B1(y) بازپرداخت بدهی به دلیل کمبود بدهی های بدهی با تعهدپذیری بالاتر افزایش نمی یابد. در عوض، تعهدپذیری بالاتر فقط پیشنهادهای خارجی را افزایش می دهد، که سودمند از دست دادن و فروش دارایی سودمند است. مزایای قابلیت اطمینان بالا در (1 – Ө)(BE,B1(y) – BE,B1(y)) – e پوشانده می شود. با بالا رفتن DB1 به DB,PayIC1، متعهد هنگام افزایش تعهد، باید انتظار بیشتری را برای دارندگان بدهی بپردازد، بنابراین ΔB1(DB1) به صفر می رسد و سپس به عنوان ارزش صورت منفی می شود. بدهی بیشتر افزایش می یابد. هنگامی که DB1 > BE,B1(y))، متعهد مجبور است کل افزایش قیمت فروش را از افزایش تعهد به دارندگان بدهی در هنگام از دست دادن توانایی پرداخت کند که در این شرایط او هیچ چیزی از افزایش تعهدپذیری ندارد. اگر توانایی خود را حفظ کند به جای BE,B1(y)، BE,B1(y) را پرداخت کند. از این رو، با افزایش تعهدپذیری، هیچ فایده ای وجود ندارد بلکه فقط هزینه ای را برای عهده دار دریافت می کند و هزینه مورد انتظار در θ(BE,B1(y) – BE,B1(y)) - e محصور می شود.
شکل 3. ΔB1(DB1) به عنوان تابعی از DB1. [شکل رنگی را می توان در atwileγonlinelibrarγ.com مشاهده کرد]
با توجه به ΔB1(DB1) و ΔB1(DB1)، می توانیم انگیزه های مدیر را برای انتخاب تعهدپذیری برای هر D1 بررسی کنیم. بخاطر بسپارید که متعهد اگر و فقط در صورت qΔG1(D1 – y1C1) + )1 – q)ΔB1(D1) ≥ 0 تعهد بالایی را انتخاب می کند. از آنجا که هیچگاه انگیزه ای برای افزایش تعهد ناشی از حالت مایع آینده G وجود ندارد، یعنی ΔG1(DG1) = -e = 0 برای هر DG1، بنابراین این محدودیت به انگیزه کارمند در بستگی دارد. حالت ب. بنابراین نتیجه زیر را داریم.
گزاره 1. با توجه به مفروضات 1(الف) و 1(ب)، یک آستانه منحصر به فرد DIC1 وجود دارد به گونه ای که مدیرعامل اگر و فقط اگر D1 < DIC1، مسئولیت بالایی را تعیین کند. علاوه بر این، به عنوان ε → 0، DIC1 → DB,PayIC1.
اثبات: مستقیماً از لماهای 1 و 2 تبعیت می کند.
(6) سطح بدهی که بالاترین میزان را ایجاد می کند
توجه داشته باشید که DB,payIC1 را می توان به صورت DB,PayIC1 = Өmin{wE,B1 + yC2, C2} + (1 – Ө)min{wE,B1 + yC2, C2} - e نوشت. طبق فرض 1(ب)، DB,PayIC1 بسیار پایین تر از γ1C1 + C2 است، بیشترین میزان پرداخت در حالت G. در نتیجه، DIC1، بالاترین سطح بدهی است که مشوق های زیادی را ایجاد می کند. تعهدپذیری، با در نظر گرفتن هر دو حالت آینده، ممکن است ارزش صوری ای نباشد که به مدیر اجازه می دهد بیشترین جبهه را افزایش دهند. این امر به راحتی در صورت عدم وجود نقدینگی بسیار زیاد مشاهده می شود، همانطور که در حالت G بدون قیمت بالقوه وجود دارد. در این حالت، متعهد می تواند بدهی را با ارزش صوری γ1C1 + BE,G1(y) = y1C1 + C2 که او را به طور کامل در حالت G بازپرداخت می کند، اما فقط بازپرداخت کند BE,B1(y) در حالت B، زیرا مقدار صوری بالا باعث افزایش قابلیت اطمینان می شود. حتی با انتخاب قابلیت اطمینان پذیری کم، متعهد قادر است q(C2 + y1C1) + (1 – q)BE,B1(y) را در تاریخ 0 بالا ببرد. برعکس، برای تحریک تعهد بالا، وعده داده شده نمی تواند از DIC1 = DB,PayIC1 تجاوز کند، که جلوی DB,PayIC1 را بالا می برد. اگر تفاوت بین γ1C1 + C2 و DB,PayIC1 باشد، زیاد است و اگر احتمال حالت خوب q به اندازه کافی زیاد باشد، متعهد می تواند با اتخاذ D1 = γ1C1 + C2 جمع کند. نکته گسترده تر این است که چشم انداز حالت آینده بسیار نقدینگی نه تنها پرداخت های وعده داده شده را امکان پذیر می کند، بلکه تعیین پرداخت در این سطح انگیزه های افزایش تعهد را از بین می برد. برای بازگرداندن این مشوق ها، ممکن است بدهی چنان کم باشد که وجوه جمع آوری شده به میزان قابل توجهی کاهش یابد، کاری که مدیر جمهور نمی خواهد انجام دهد اگر او در تاریخ 0 برای شرکت پیشنهاد بدهد. توجه داشته باشید که این حتی می تواند اتفاق بیفتد حتی اگر احتمال پایین بودن سطح قابل توجهی وجود داشته باشد، و حتی اگر هزینه مستقیم ε از افزایش تعهد بی نهایت باشد. گزاره 2 خلاصه این نتایج است.
گزاره 2. با توجه به مفروضات 1(الف) و 1(ب) و ε → 0، و با توجه به DMax1 که یک ارزش اسمی از بدهی است که حداکثر مقدار را در تاریخ 0 جمع می کند،
جالب است بدانید، بدهی های بالا قبل یا بعد از محقق شدن حالت s1 مذاکره نمی شوند، حتی اگر مذاکره امکان پذیر باشد. از قبل مذاکره مجدد نخواهد شد زیرا سطح بدهی تعیین شده است تا حداکثر مقدار ممکن را جمع کند حتی اگر نتیجه داشته باشد. با تعهد پایین، و پس از آن مجدداً مورد توافق نخواهد بود، زیرا طرفین ذیربط ادعاهای خود را با توجه به اینکه تعهد γ2 قبلاً تعیین شده است، نخواهند نوشت. اثر ایجاد سرایت بین حالت های پیش بینی شده را دارد. تجزیه و تحلیل بدهی غیر قابل بازپرداخت هنگام انتخاب تعهد پس از تحقق حالت، در ضمیمه اینترنت موجود است.
الف.2. بحث: نکسوز تعهدپذیری وام نقدینگی
ما اولین نتیجه مهم را در مقاله شرح داده ایم. اگر احتمالاً رونق ادامه یابد، نقدینگی زیاد خواهد بود و بازار اعتبار اجازه بدهی بالایی را خواهد داد. با این حال، هنگامی که وام گیرندگان با بدهی بالایی تأمین مالی می کنند، مشوق هایی برای بالا بردن تعهد بالا ندارند، حتی اگر هزینه های مستقیم انجام این کار صفر باشد و احتمال وجود یک نقدینگی کم، غیر قابل توصیف است. تعهد چشمپوشی است، که با این حال برای وام دهندگان که احتمال بالا برای افزایش نقدینگی پیش بینی می کنند قابل قبول است. نقدینگی، قیمت دارایی ها (پیشنهادهای مزایده) و وام ها یکدیگر را دنبال می کنند، در حالی که وعده پذیری کاهش می یابد. اگر رونق ادامه نیابد و نقدینگی کاهش یابد، دسترسی به امور مالی به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت. کم ترین میزان سرمایه گذاری در تعهد ناشی از نقدینگی ناشی از نقدینگی، نمی تواند دوباره مورد استفاده قرار گیرد، در بازارهای رقابتی برای دارایی ها، بالاترین پیشنهاد برای دارایی ها در هنگام پیش بینی نقدینگی در آینده، مستلزم استقراض قابل توجه است. نقدینگی بالاتر پیش بینی شده بنابراین یک نعمت غیرقابل توصیف نیست و می تواند نتایج سابق را در حالت های کم تری مایع بدتر کند. علاوه بر این، همانطور که به زودی خواهیم دید، می تواند مقدار کلی جمع آوری شده در جلو را کاهش دهد. تا جایی که سیاست های حالت یا بانک مرکزی پیش بینی نقدینگی را ایجاد می کند، اینها نگرانی هایی است که باید در ذهن داشته باشید.
روش دیگر تفکر در مورد شرایط پیش بینی نقدینگی بالا این است که چشم انداز بازپرداخت سطح بالای بدهی به طور کامل به اندازه کافی زیاد باشد که وام گیرندگان و وام دهنده ها از ضرر به طور پیش فرض چشمپوشی کنند. به دلیل چشمپوشی از تعهد، این می تواند بسیار شدیدتر از بدهی اولیه باشد. گذشته از این، وقتی حالت B تحقق یابد و ظرفیت بدهی به دلیل نقدینگی کم و وعده پذیری پایین کم شود، ممکن است به نظر برسد که شخص فعلی از وقوع آن حالت چشمپوشی کرده است. با این وجود، در واقعیت، سطح بالای بدهی، که با آگاهی کامل از حالت های آینده نگر انجام می شود، ممکن است تعهد را بالا ببرد. بنابراین، میان حالت هایی که ناشی از بدهی هستند، سرعتی وجود دارد که بعداً ممکن است گویا حالت های خاص مورد چشمپوشی واقع شوند.
الف.3. مدیر کم توان
این تجزیه و تحلیل تاکنون فرض کرده است که یک مدیر فعلی، دارای توانایی بالا در تاریخ 0 در حال حاضر است. اکنون پیشنهاد یک مدیر کم توان (یا معادل یک سرمایه دار) را برای شرکت در تاریخ در نظر بگیرید. 0 به وضوح، مدیر کم توان همیشه در تاریخ 1 فروشنده است (زیرا در دوره 2 نمی تواند تولید کند)، بنابراین تعهدپذیری را بالا می گذارد (γ2 = γ) برای به حداکثر رساندن مبلغی که می تواند بنگاه را برای آن بفروشد. در نتیجه، او شرکت را برای C2 در حالت G و BE,B1(y) در حالت B به فروش می رساند. با کمی تغییر نماد، ما همچنین از DMax1 برای بیان مقدار صوری بدهی استفاده می کنیم.
گزاره 3. اگر یک مدیر با توانایی کم در تاریخ 0 و اگر ε → 0 پیشنهاد کند، DMax1 → C2 را پیشنهاد می کند. برای هر D1 < DMax1، γ2 = γ.
الف.4. مزایده تاریخ 0
سرانجام، ما پیشنهادهای ارائه شده توسط مدیران با توان بالا و پایین در مزایده تاریخ 0 را مقایسه می کنیم و تعیین می کنیم چه کسی کنترل بنگاه اقتصادی را به دست می گیرد. مطابق گزاره 2، یک مدیر با توانایی بالا می تواند max{q(y1C1 + C2) + (1 – q)BE,B1(y), DB,PayIC1} وام بدهد. همراه با پول نقد ωE0، یک مدیر با توانایی بالا BE0(y1) = wE0 + max{q(y1C1 + C2) + (1 – q)BE,B1(y), DB,PayIC1}، به شرط آنکه این مقدار کم تر از qC1 + C2 باشد، مقدار مورد انتظار کامل دارایی است. این شرط آخر اطمینان دارد اگر ωE0 به اندازه کافی کوچک باشد، مثلاً ωE0 = 0، زیرا هر دو BE,B1(y) و DB,PayIC1 = ӨBE,B1(y) + (1 – Ө)BE,B1(y) - e کاملاً کم تر از C2 است. در نتیجه، یک مدیر با توانایی بالا همیشه با بدست آوردن کنترل، رانت می کند و در صورت مناقصه با توجه به میزان نقدینگی وی محدود می شود. در تاریخ 0، او همیشه به طور کامل وام خواهد کرد.
یک مدیر با توانایی کم می تواند تا BL0 = qC2 + (1 – q)BE,B1(y) - e وام بگیرد، این همان چیزی است که وی پیشنهاد می دهد. برخلاف پیشنهاددهندگان با توانایی بالا، او هرگز پیشنهاد خود را با استفاده از ثروت شخصی خود افزایش نمی دهد، زیرا در انتظار، او نمی تواند بنگاه را بیش از آنچه می تواند وام بفروشد. یک مقایسه ساده بین BE0(y1) و BL0 نشان می دهد که یک پیشنهاددهنده با توانایی کم می تواند در مزایده اولیه برنده شود وقتی که یک متخصص دارای نقدینگی اولیه wE0 باشد که با آن مناقصه بگذارد، احتمال q بسیار زیاد است. نقدینگی کسب و کار در تاریخ 1 بنابراین پیشنهاددهنده خبر می داند که اتخاذ بدهی بالا تسلط دارد، γ1C1 کم است بنابراین کارشناس کمی از جریان وجوه نقدی اضافی که وی نسبت به شخص خارجی ایجاد می کند بازپرداخت می کند و θ زیاد است بنابراین خطر اخلاقی در اتخاذ تعهدپذیری به شدت میزان سازگار با انگیزه را که می تواند در تاریخ وام بگیرد به شدت محدود می کند. توجه داشته باشید که یک خطر اخلاقی یک مدیر با توانایی بالا در قبال تعهد ناشی می شود زیرا او توانایی تولید دارد، می خواهد وقتی توانایی خود را حفظ کند، شرکت را حفظ کند. احتمالاً خریدار خواهد بود در مقابل، مدیر کم توان همیشه فروشنده است و از چنین خطرات اخلاقی رنج نمی برد.
موفقیت یک مدیر با توانایی کم، یادآور معاملات خرید از طریق وام است (به عنوان مثال، جنسن (1989))، جایی که شرکت هایی در صنایع پایدار (که برای آنها خطر اخلاقی نسبت به تعهد، بالا است) وجود دارند و تیم مدیریتی سازمان، که با چشم انداز فروش دارایی با مراجعه به عموم، انگیزه پیدا می کند و روی پیدا کردن و مسدود کردن تونل ها تمرکز می کند، جریان نقدی رایگان از طریق ناکارآمدی، از بین رفته یا توسط کارمندان مورد سوء استفاده قرار گرفته است. تیم مدیریت واقعاً در زمانی که شرکت بنگاه خصوصی است، تغییراتی اساسی در چشم انداز سود شرکت ایجاد نمی کند، و ممکن است در مدیریت بنگاه به خصوص خوب نباشد، اما قابل اطمینان بودن تسهیلات جریان نقدی آینده را افزایش می دهد و در نتیجه پیشنهادهای شرکت را افزایش می دهد. عمومی می رود بنابراین مدل ما نشان می دهد که خرید وامی وسیله ای برای بررسی خطر اخلاقی در زمان نقدینگی متوسط و پایین کسب و کار است، هنگامی که تعهدپذیری بودن پایین بوده است، به طوری که تصرف صریح توسط کارشناسان کسب و کار دشوار است. علاوه بر این، مدل ما نشان می دهد که بدهی به تنهایی کافی نیست، بلکه یک تعهد صریح برای فروش مهم است که مدیریت انگیزه های مناسبی برای بالا بردن تعهد بالا داشته باشد. در صورت افزایش نقدینگی کسب و کار، تصرف صریح چنین بنگاه هایی احتمالاً بیشتر است (ادغام های پیشنهاددهندگان فقط در صورت عدم وجود قیمت کم اتفاق می افتد، زیرا مدل ما هیچ هم افزایی ندارد). این با هارفورد (2005) سازگار است، که نشان می دهد امواج ادغام پس از ارزیابی های بالای کسب و کار احتمال بیشتری دارند.
(7) مثال عددی (ادامه)
پارامترهای موجود در مثال 2 این مورد را نشان می دهد که کسب و کار، دوره رونق را تجربه کرده است. در حالت G، متخصصان می توانند C2 = 1 را با هر دو قابلیت اطمینان بالا و پایین پیشنهاد دهند. ما متوجه شدیم که DB,PayIC1، برابر 45/0 بود. این را می توان با استفاده از فرمول DB,PayIC1 = ӨBE,B1(y) + (1 – Ө)BE,B1(y) - e، جایی که BE,B1(y) = 0.3، BE,B1(y) = 0.6 و Ө = 0.5 را جایگزین می کنیم، بدست آورد. در این حالت، یک متخصص قادر است با اتخاذ مقدار صوری بدهی q(C2 + y1C1) + (1 – q)BE,B1(y) = 0.86 در D1 = 1 ولی فقط DB,PayIC1 = 0.45 را وام دهد، اگر مقدار صوری در D1 = DB,PayIC1 اتخاذ شده باشد. بنابراین، نقدینگی بالا پیش بینی شده در حالت G باعث افزایش وام می شود، و این باعث افزایش قابلیت اطمینان می شود. جالب توجه است، یک مدیر با توانایی کم می تواند BL0 = qC2 + (1 – q)BE,B1(y) – e = 0.92 را وام دهد. اگر تاریخ 0، ثروت متخصصان زیر 0.06 باشد، یک پیشنهاددهنده مقدار کم، برنده مزایده می شود.
