" اجازه دهید امتحان شود... تا ببینیم آیا امکان اتّخاذ یک موضع میانه وجود دارد یا خیر، تا بطور همزمان، از ارجحیت و برتری مقتضی مرجعیت ملی حمایت گردد، و قّوت قانونی مقامات محلّی مادامیکه بتوانند در جایگاه مطیع و فرمانبردار سودمندی داشته باشند، حفظ شود."
جیمز مدیسون، اندکی قبل از{برگزاری} کنوانسیون قانون اساسی، مطالب فوق را برای اِدموند راندولف نوشت. بخش اَعظم تجربه آمریکایی ها از قانون اساسی، به مانند بیشتر اقدامات مدیسون در فیلادِلفیا، به جستجوی همین موضع میانه اختصاص یافته است.
در کنوانسیون، حتّی هواخواهان ایالت ها نیز پذیرفتند که باید یک دولت مرکزی قوی تر از آنچه در مواد کنفدراسیون تصریح شده بود، وجود داشته باشد. و حتّی طرفداران برتری ملّی اذعان نمودند که ایالت ها نباید ملغی گردند. به همین دلیل، {اعضای} کنوانسیون در مورد یک " ساختار ترکیبی " یا " جمهوری مرکّب " به توافق رسیدند، که مدیسون این عبارت را در مقاله های فدرالیست بکار برده بود. یعنی، دولت جدید، خصوصیات اَشکال فدرالی و کاملاً ملی را، به واضح ترین شکل در ساختار نظام قانون گذاری با یکدیگر ترکیب نمود، که در آنجا، از دولت ها، بطور برابر، در یک مجلس، و از مردم نیز مستقیماً، به تناسب جمعیّت آنها، در مجلس دیگر، نمایندگی می شد.
سفارش ترجمه تخصصی رشته مدیریت
