پس از دریافت هر پرسشنامه، یک کد برای حفظ ناشناسی که برروی هر پرسشنامه ثبت شده بود، با دو فهرست اصلی مطابقت داشتند: یکی برای PM ها و یکی برای مهندسان و سرپرستان. این کد، یک شماره یکتا برای هر شرکت کننده بود. کد هر مهندس و ناظر، شامل کد PM های نظارت کننده بود که این برای شناسایی متغیر پیش بینی کننده برای هر شرکت کننده ای که یک پرسشنامه ایمنی را پر می کند، لازم بود.
تحلیل رگرسیون برای بررسی اینکه چه میزان یک یا چند متغیر از توانایی پیش بینی مقدار یک متغیر ضابطه حمایت می کنند، لازم بود (هایت و همکاران، 2008). برای تحلیل H7
، نمره کل پرسشنامه فرهنگ ایمنی، متغیر ضابطه بود؛ داشتن یک گواهی PMP، متغیر پیش بیینی کننده اصلی بود که به صورت ساختگی با 0 = خیر و 1= بله، کدگذاری شده بود. سه متغیر کنترل عبارت بودند از متغیرهای جمعیت شناختی مدیر، متشکل از سن، تعداد کل سالهای سابقه کار و سالهای فعالیت به عنوان یک مدیر PMP. جدول 1، روش های آماری لازم برای تست فرضیه های صفر را نشان می دهد.
