رابطه بین سرمایه گذاری های شرکت در سیستم های کار کیفیت بالا (HPWS) برای بهبود سرمایه انسانی و عملکرد کلی شرکت، بخوبی در ادبیات پژوهشی مربوط به «دیدگاه مرتبط با منابع شرکت» (RBV)، مورد پژوهش قرار گرفته است (بکر و هوسلید، 1998؛ هوسلید و بکر، 1997؛ وی ، 2002). یک فرض اساسی در مورد RBV این است که شرکت از یک مجموعه منابع تشکیل شده است. چنین منابعی شامل دارایی های داخلی، مانند منابع انسانی، می باشند که ارزشمند، نادر، پرهزینه برای تقلیب و دارای برازندگی سازمانی خوب، می باشند. ویژگی های ترکیبی مجموعه منابع منحصربفرد، در نهایت یک منبع از مزیت رقابتی شرکت می باشند (بارنی، 1991؛ بارنی و رایت، 1998؛ وی؛ رایت، مک ماهان و مک ویلیامز، 1994). اما، بخاطر پیکربندی ها و چیدمان های مختلف منابع، اثر مثبت HPWS بر بهره وری کار در شرکت های متوسط و بزرگتر ممکن است به شرکت های کوچک تعمیم نیابد (دروموند و استون، 2007؛ سلز و همکاران، 2006؛ وی). برای مثال، شرکت های کوچک اغلب نیازمند به کارگر بیشتری نسبت به شرکت های بزرگتر باشند و باعث می شود که سرمایه انسانی برای عملکرد آنها بسیار حیاتی شود (کاردون و استیوزن، 2004؛ دوشپانده و گلهر، 1994؛ هورنسبی و کوراتکو، 1990). مسئولیت های کوچک بودن، شامل عدم وجود منابع و مشروعیت کافی، انتخاب و بدست آوردن کارکنان با کیفیت را دشوار می سازد (استیکوکمبه، 1965). مهمتر اینکه، منابع کمتر به معنای آن است که سرمایه گذاری های HPWS شرکت های کوچکتر ممکن است به احتمال کمتر از شرکت های بزرگت، مشارکت داخلی و اقتصاد مقیاس ساختاری را محقق سازد (برودری، و شوسزیر، 1990).
