3.3.1. ساختارهای مرتبط با عوامل تعیین کننده محیط بیرونی
همان طور که در جدول 2 با جزئیات نشان داده شده است، نظریه احتمال، عنوان می کند که سطح عدم قطعیت در محیط کار، عامل اصلی تعیین کننده موثرترین ابزارهای هماهنگی کار است. عدم قطعیت، در ارتباط با شکاف بین اطلاعات مورد نیاز در برابر اطلاعات در دسترس برای انجام یک تکلیف است. عواملی که ممکن است در عدم قطعیت محیط نقش داشته باشند، عبارتند از تغییرات مدرک-محور به منظور انجام بهترین عملکرد، در فناوری، در دسترسی به منابع (مثلاً نیروی کار حافظ سلامت و کیت های آزمون گیری) و در ترجیح مشتری (مثلاً بیمار یا پرداخت کننده) و یا نیاز به محصول (شونهوون، 1981). هنگامی که عدم قطعیت پایین است و تکلیف قابل پیشبینی می باشد، نیازهای پردازش اطلاعات، کم هستند و قوانین، پروتکل ها، خط مشی های عمل، مداخلات دسته بندی شده (مثلاً برنامه های مداخله ای آزموده شده پژوهشی NCI؛ rtips.cancer.gov) و سایر رویکردهای برنامه ریزی شده، مناسب هستند و بیشترین اثر را بر بازدهی دارند. هنگامی که عدم قطعیت بالاست، رویکردهای برنامه ریزی نشده برای هماهنگی، بیشترین اثر را بر بازدهی خواهند داشت. رویکردهای برنامه ریزی نشده بر تسهیل ارتباطات و تصمیم گیری زمان واقعی، متمرکز هستند و ممکن است شامل انتقال حق تصمیم گیری به افراد در حال کار روی اهداف پیش رو، افراد در حال ساخت تیم هایی برای هماهنگی مراقبت و افراد در حال تهیه اطلاعات برای پشتیبانی تصمیم گیری های آینده شوند (شونهوون، 1981).
- ۰ نظر
- ۱۴ دی ۰۱ ، ۰۴:۳۰
- ۲۷ نمایش