در نظریه اقتصاد خُرد، عملکرد تولید از نظر حداکثر خروجی که می تواند از یک نهاده خاص، با توجه به فناوری موجود در شرکت تولید شود، تعریف می گردد (باتس، 1992). اصطلاح راندمان اقتصادی به این معنی است که منابع در چنین شیوه ای به منظور تولید حداکثر خروجی احتمالی با یک نهاده معین مورد استفاده قرار می گیرند. در صنعت بیمه، کارایی اشاره به توانایی یک شرکت بیمه به منظور تولید مجموعه خاصی از خروجی ها (مانند حق بیمه یا سود سرمایه گذاری) از طریق استفاده از مجموعه خاصی از ورودی ها مانند سرمایه و نیروی کاری دارد. به طور خاص، بیمه دارای دو بُعد اصلی کسب و کار می باشد، طرف بیمه و طرف سرمایه گذار. از طرف بیمه، خروجی یا خدمات ارائه شده توسط بیمه شامل طیفی از فعالیت های یک بیمه گذار و تلاش آن ها به منظور ریسک کردن می باشد، چون حق بیمه منعکس کننده ی توانایی بیمه گذار در بازاریابی محصول، انتخاب مشتری و پذیرش انجام ریسک می باشد و برای طرف سرمایه گذار، سود سرمایه گذاری شامل فعالیت های سرمایه گذاری توسط بیمه گر می باشد. ورودی بیانگر منابعی بوده که بیمه گذار به منظور انجام عملیات خود مانند نیروی کاری، مواد و سرمایه به کار می گیرند. بنابراین، کارایی بیمه گذار نیز می تواند به عنوان توانایی بیمه گر به منظور تولید خروجی ها از مجموعه ای از نهاده های آن ها تفسیر گردد. شرکت بیمه در صورتی که بتواند استفاده از منابع خود را بدون کاهش خروجی، کاهش دهد، به لحاظ فنی کارآمد خواهد بود که وضعیت فعلی فناوری تولید (1) در صنعت به این گونه می باشد (دیاکون، 2001). به عبارت دیگر، بیمه گذار از مقادیر بهینه ای استفاده کرده و ترکیبی از نهاده ها را به منظور تولید سطوح خروجی مشخصی به کار می گیرد و هر گونه کاهش در نهاده ها باعث کاهش تولید می گردد.
- ۰ نظر
- ۰۲ آذر ۰۲ ، ۱۹:۲۴
- ۱۹ نمایش