یکی از تعارض های اساسی بین مدیران و سهامداران این است که افق های تصمیم مدیران اغلب کوتاه تر از افق های سرمایه گذاری سهامداران است. بخاطر اینکه مدیران بیش از حد بر پیامدها و نتایج و بازگشت سرمایه کوتاه مدت نسبت به نتایج درازمدت تاکید می کنند، معمولاً انتخاب های استراتژیک محافظه کارانه تر انجام می دهند و کمتر در R&D، فنآوریهای جدید، دارایی های بادوم و پروژه هایی با بازگشت سرمایه دیرتر، سرمایه گذاری کنند (مارتین، وایسمن و گومز-مجیا، 2016؛ ماتا و بیمیش، 2008؛ ساودر و شیور، 2010). چنین تصمیمات نزدیک بینانه، که به وسیله اولویت های موقتی فردی مدیران بوجود می آیند درحالی که از دیدگاه مدیریتی بهینه هستند، ممکن است بنظر برسد برای سازمان آنها، کمتر بهینه باشد (لاورتی، 1996؛ میلر، 2002). در نتیجه، کوتاه مدت گرایی مدیریتی، باعث بوجود آمدن مسئله نمایندگی می شود هنگامی که مدیران منافع درازمدت سهامداران را فدای جستجو و بدست آوردن منافع خصوصی کوتاه مدت خود می کنند (فاما، 1980؛ ینسن، 1986).
